6 strategieën om spannende zaken te tackelen

Een nogal persoonlijk verhaal vandaag.

Afgelopen vrijdag moest mijn dochter van 5 onder narcose. Lang verhaal kort: veel en grote gaatjes in het melkgebit, bang voor harde geluiden en… 5 jaar nog maar, dus het leek ons allemaal beter als ze onder zeil was voor de behandeling. Je wilt natuurlijk zo goed mogelijk zorgen voor je kind.

​En ja, ik weet dat dit echt niks is vergeleken met andere operaties die kinderen moeten ondergaan. Die echt een zaak van leven en dood zijn. Maar voor ons was dit groot, was dit echt, en voor mij… eng. Wat ik niet had verwacht. Ik ben altijd nuchter, neem dingen zoals ze zijn en geef er dan een positieve twist aan. Vertrouw erop dat alles altijd gebeurt voor het hoogste goed. Ik kan mijn gedachten omleiden, zie altijd het goede. En alsnog, nu het zo dichtbij kwam, werd ik haast gevloerd door alles wat er bovenkwam aan angst en onrust in de paar weken dat we wisten dat deze dag kwam (ook nog vrijdag de 13e). Ik wil met jullie delen hoe ik de hobbels rondom de ingreep nam.

Allereerst was er het feit dat mijn dochter überhaupt zoveel gaatjes had. Ik voelde me er vreselijk over. Het idee dat ik niet goed voor haar zou hebben gezorgd, alleen al het geen idee hebben hoe het zo ver had kunnen komen. We poetsen haar tanden twee keer per dag, flossen dagelijks (met zo’n stokje, die kan ik echt aanbevelen!) en we letten op de hoeveelheid suiker, limonade en snoep die naar binnen gaat. En dan nog zoveel gedoe met haar gebit, dat ze dus fikse ingrepen nodig had (ik ga daar verder niet op in, maar het is pittig).

Ik voelde me echt een slechte moeder, dat ik dat allemaal had laten gebeuren. Gelukkig had ze geen pijn (dan hadden we natuurlijk ook eerder aan de bel getrokken, nu zag de tandarts de gaatjes op röntgenfoto’s), maar ik baalde echt van mezelf.

En ik zei: ‘Stop daarmee.’ Als ik had geweten van haar kwetsbare gebit. Als ik had vermoed dat er zo makkelijk gaatjes zouden komen. Als ik ook maar een kleine indicatie had gehad, een paar jaar geleden, dat dit zou gebeuren, dan had ik ingegrepen. (Voor zover ik dat kon, want dat is ook nog zo’n ding natuurlijk.) Dan had ik alles gedaan wat in mijn macht lag om deze trip naar de tandarts te voorkomen.

Dus ik vergaf mezelf. Ik vergaf mezelf voor het niet weten. Voor mijn best doen met de informatie die ik had.

Ik accepteerde ook dat iedereen een weg heeft in het leven. Dat dit een les was voor ons allebei, dat deze ervaring niet voor niets op ons pad kwam. Alles is een zegen, overal groei je van.

Dus ik liet los.

Daarna kwam er angst. Dikke, mijn-buik-en-brein-overnemende angst. Ik ben zelf nog nooit onder narcose geweest. In mijn familie is het ook zelden aan de orde. Het was een Groot Onbekend en ik was er bang voor. Mijn dochtertje helemaal ‘weg’, ik mocht niet eens in de wachtkamer blijven dankzij corona… Mijn verstand kon het allemaal heus beredeneren, maar al die beredenaties werden compleet weggevaagd door mijn moederhart, dat als een malle tekeer ging om mijn kind te beschermen tegen alle kwaad en Grote Onbekenden en alles.

Kleine side-note: Ik ben nooit onder narcose geweest, maar heb wel enorm veel (nare) ervaringen met de tandarts gehad. Ook al van kleins af aan. Dus er kwamen ook wat geprojecteerde angstjes naar boven. Leuke realisatie voor het anaytische brein, dat het projectie was, maar mijn monkeybrain bleef loeien en angst oproepen in mij. Het was immens. Niet echt een fijn gevoel.

Dus ik ging aan het werk. Ik wens het jullie nooit toe om iets dergelijks mee te maken, maar ik geef je toch een aantal strategieën om om te gaan met een situatie als dit.

1. Van tevoren in het NU zijn.

Steeds wanneer de angst omhoog wilde kruipen, terwijl mijn dochter op school zat, lekker aan het spelen was of in bed lag, vroeg ik mezelf: ‘Is ze NU in gevaar?’

Het antwoord was natuurlijk ‘nee’, dus de angst was niet valide. Ik kon ‘m loslaten, in ieder geval deels. Tijdens de ingreep was deze lastiger, maar vooral in het voortraject was deze fijn. Is het NU? Nee? Loslaten dan.

2. Accepteren dat je geen controle hebt, vertrouwen op het universum en vooral op de kunde van de mensen die werken met jouw geliefde.

Ik wist dat mijn dochter in goede handen was. Het centrum voor jeugdmondzorg doet ingrepen als dit dagelijks, ze weten wat ze doen. Ik vertrouwde daarop, was dankbaar dat we in deze tijd leven waarin zoveel mogelijk is, waarin zoveel kennis is. Ik was zelfs dankbaar voor de datum, want als de anesthetist of de arts hadden gedacht: ‘Oei, vrijdag de 13e’, dan waren ze waarschijnlijk extra scherp vandaag.

3. Visualiseren wat je wilt.

Ik ben een schrijfster. Ook van horrorverhalen. Ik heb heel veel fantasie en ik weet als geen ander hoe ik drama kan oproepen. Ik zag dus met gemak allemaal nare beelden voor me – kon al bedenken hoe ik me zou voelen als er een verkeerde reactie kwam op de narcose, of als er nog veel engere, naardere dingen… brrr.

Ik ben er erg goed in ook mezelf bang te maken 😉

Dus ik visualiseerde voortdurend hoe we helemaal gezond en wel het ziekenhuis weer uit liepen. Hoe we speelden, knuffelden, lachten, plezier maakten. Verheugde me op Sinterklaas, verheugde me op alles wat ons wachtte.

Zodra de negatieve beelden kwamen, focuste ik op die goede beelden. En wees de ellende resoluut af. Focuste op het fijne gevoel. De blijdschap van samen dat ziekenhuis uit lopen. De vreugde en het genieten van mijn meisje dat zo 100% zichzelf is, speelt met hart en ziel, danst en zingt.

Angst creëert juist dat wat je niet wilt, dus ik liet het niet toe. Ik keerde steeds terug naar het leuke, oefende mezelf daarin.

Ik visualiseerde niet alleen hoe wij eruit zouden komen, ik besloot ook actief hoe ik wilde ZIJN in dit hele verhaal. Daarvoor journalde ik heel simpel hoe ik er voor haar wilde zijn. Hoe ik het beste kon ‘komen opdagen’, wat haar het beste zou ondersteunen. Welke energie ik wilde uitstralen, waar ik mijn focus wilde hebben. Ik had het journalen wel even nodig om mijn gedachten te vangen (als je schrijft, veranderen je hersengolven een beetje en kun je makkelijker grijpen wat anders ten onder gaat in de chaos van gedachten) en wist daarna hoe ik het hebben wilde. Ik kon zijn wie ik moest zijn.

4. Ademen.

Omdat angst ook in je lijf kan gaan zitten, ademde ik af en toe heel bewust diep in en uit. Ik zorgde dat ik daarbij ontspande: dat mijn schouders zakten, dat ik de angstige, onrustige gevoelens liet wegzakken. Rust vinden in mijn lijf, letterlijk.

5. Reiki

Ik kan reiki sturen (kort gezegd helende levensenergie) en heb dat gedaan. Vooraf stuurde ik elke ochtend wat reiki naar mijn dochter, om haar te sterken. Tijdens de ingreep stuurde ik ook. Mijn man keek me vreemd aan toen ik symbolen maakte met mijn vingers, onder de tafel van het zitje waar we konden wachten in het ziekenhuis, maar dat was oké. Ik heb reiki gestuurd en het idee dat ik iets kon doen was ook enorm steunend. Ik droeg actief mijn steentje bij in het ‘ongrijpbare, onzekere deel’. (Als je geen reiki ter beschikking hebt, jouw rust en kracht draagt al bij!!)

6. Dankbaarheid

Ik was dankbaar voor mijn moederinstinct, voor dat moederhart dat zo ongelooflijk opspeelde. Ik was dankbaar dat ik zoveel liefde voelde voor mijn dochter, dat ik het kon voelen in mijn hele lichaam. Dankbaar dat ze zoveel voor me betekende, dat ik dat mocht ervaren. Vervolgens liet ik de angstige kant hiervan los, en omarmde de liefde. Het fijne gevoel, de warmte, het mooie.

Dat was denk ik de krachtigste van allemaal. Dankbaar zijn voor dat moederhart, accepteren dat dat het er was en dat al die angst logisch was, en dan de angst loslaten en de liefde laten groeien.

Ik gebruikte daar een beetje EFT bij, ik gebruikte daar rustige affirmaties bij.

En het werkte. De angst brak.

En mijn dochter voelt zich weer helemaal goed. Ze vond het wel ‘de allerstomste dag van de wereld’, en dat mag. Hopelijk heeft ze die nu voor de rest van haar leven gehad.

Misschien denk je nu: wat een hoop drama om niets. Dat mag. Dat zou ik waarschijnlijk ook denken, ik geloof ook altijd in de goede afloop, in het niet te zwaar maken, in rustig blijven en accepteren en alles.

Maar toen het acuut aan de hand was in mijn leven, bleek dat het zo simpel niet was, en had ik bovenstaande strategieën harder nodig dan ik had gedacht.

Ik hoop dat je ze nooit nodig hebt, maar als je wel in een dergelijke situatie komt, hoop ik dat ze je heel snel weer terugbrengen naar een staat van rust, vertrouwen en liefde.

Mocht ik ooit iets voor jou kunnen betekenen hierin, laat het me weten!

Liefs, Marieke