Weerstand en acceptatie

Bij de EFT-opleiding werd ik herinnerd aan het inzicht dat mensen weerstand ontwikkelen tegen een negatieve situatie. Of dat nu pijn is, verdriet, of iets anders ‘ongewensts’, de weerstand komt op. Van nature bewegen we altijd het liefst van de pijn en de negatieve gevoelens weg, dus als er iets in ons leven zit dat die weerstand oproept, geven we daaraan gehoor.

Dat kan zich op allerlei manieren uiten. Wensen dat het anders is. De situatie negeren en begraven in ons onderbewustzijn. Helemaal de andere kant op schieten door bijvoorbeeld onzekerheid te verbergen achter een masker van ‘kijk mij eens zelfverzekerd zijn’. We kunnen grapjes maken over de dingen die ons eigenlijk pijn doen, zodat het minder zeer doet als een ander er een opmerking over maakt… De weerstand werkt op een heleboel niveaus door.

In EFT beginnen we altijd met het ‘karate chop punt’, de zijkant van de hand, waarmee we die weerstand die zo menselijk is, en die er zo waarschijnlijk zit op de hulpvraag, wegnemen. Waarmee we onszelf toestaan om te voelen, toestaan om bij dat vervelende ‘iets’ in ons leven te komen om deze weg te nemen.

Je maakt eigenlijk de capsule los waar dat ‘probleem’ in is geplaatst, verbreekt de ketens voordat het probleem kan worden losgelaten.

Want dat is wat er gebeurt zodra we dat probleem hebben – we ketenen het vast om er op die manier zo weinig mogelijk last van te hebben, zonder te beseffen dat die ketens ervoor zorgen dat het probleem aanwezig blijft.

Ik merkte het zelf ook laatst, hoe de weerstand tegen een probleem ervoor kan zorgen dat je niet verder komt. Ik heb last van gehoorverlies in één oor. Heeft z’n voor- en zijn nadelen, hahaha, maar bovenal wilde ik het niet. Ik bokte erop. Wilde het niet accepteren (want dan wordt het echt), bleef geloven dat het een kwestie was van oorsmeer, of iets anders wat gewoon verholpen kan worden. Ik stelde de gang naar de dokter uit (ook vanwege corona) en concentreerde me op ‘beter worden, beter horen, goede oren, goed gehoor!’

Long story short: Ik ontwikkelde knetterende weerstand.

Maar weet je wat die weerstand doet? Die zet je in een moeras met drijfzand. Die slokt je langzaam op.

En als je de sprong wilt maken naar waar je zijn wilt, dan is afzetten vanuit drijfzand waarschijnlijk niet heel effectief.

Het aanpakken van die weerstand heeft maar 1 stap nodig:

Acceptatie.

Op het moment dat jij accepteert hoe iets NU is, verandert je drijfzand in een springplank. Als jij stopt met vechten tegen het nu, kun je het nu tot een bondgenoot maken. Als je de weerstand wegneemt, kun je pas gaan werken. De ketens verbreken en je probleem actief aanpakken – en je realiteit uit smijten voor zover dat kan.

Acceptatie is iets anders dan ‘je erbij neerleggen’. Het is niet een vorm van negeren, niet van opgeven, geen manier van zeggen dat alles goed is en je er al bent. Het is erkennen waar je staat, erkennen dat dit de stand van zaken is. Van daaruit kun je door.

Door dit te begrijpen, kom je zo veel verder! Door mijn gehoor te accepteren en juist liefde te sturen naar mijn oor, trots te zijn op wat ik nog wel hoor (klinkt heel dramatisch, dat valt ook wel weer mee, hoor) en vanuit die trots mijn eigen helende krachten aan te wenden, kan ik meer bereiken dan wanneer ik vecht tegen de status quo waar ik op DIT MOMENT toch niks aan kan veranderen. Ik kan alleen accepteren dat het NU is wat het is, en besluiten hoe ik daar NU op de allerbeste manier mee kan omgaan.

De eerste fase van de EFT heeft voor mij zoveel meer betekenis gekregen nu. Is zo krachtig geworden, nog fundamenteler dan deze al was.

Ik wil je uitnodigen om ook jouw weerstand los te laten, je ketens te verbreken en je springplank ten volle te gebruiken om daar te komen waar je zijn wilt.

Als ik kan helpen, dan doe ik dat met liefde. Een EFT-sessie is zo geboekt, en als je zelf EFT wilt leren, dan kan dat ook.