Ik kreeg geen knuffel van mijn dochter (6) en ik was blij (geen covid-verhaal)

Wij hebben thuis een multifunctionele ruimte, waar we onder meer de was ophangen, waar alle dvd’s en cd’s staan, en waar bijvoorbeeld de slaapbank staat. Dat is ook de kamer waar ik elke ochtend mijn rituelen doe. Meditatie, zelfhypnose en journaling zijn vaste prik, vaak onder mijn snuggy. Even een momentje voor mezelf, om de dag krachtig te beginnen. 

Vanmorgen was ik net neergestreken op de slaapbank, toen ik de trippelende voetjes van mijn dochter hoorde. Ze was ook wakker. Zachtjes riep ik ‘Goedemorgen!’ en ik rekende er een beetje op dat ze naar me toe zou rennen en me een dikke knuffel zou geven. Ook een van de ochtendrituelen hier in huis.

Maar dat deed ze niet. Ze riep heel zachtjes terug dat ze bij papa in bed ging liggen. Ook dat is een weekend/vakantie ochtendritueel.

Even knipperde ik. Geen knuffel? Maar… Ik houd van de knuffels van mijn dochter!

Het kostte me een paar seconden om te beseffen wat hier eigenlijk gebeurde.

Ik heb mijn familie geleerd dat ik, als ik ’s morgens in de waskamer ben, niet gestoord wil worden. Ik word niet graag uit mijn meditatie getrokken, zelfs niet door de liefste knuffels en beste bedoelingen. Iedereen weet dat dat half uur voor mij is.

En ik besefte dat ik, door eigenlijk een uitnodiging tot knuffel te geven, mezelf ondermijnde. Dat ik toestemming gaf om me wel te komen ‘storen’ tijdens mijn ochtendritueel, en dat ik daarmee verwarring zou hebben geschapen. Dat ik mezelf daarmee eigenlijk gesaboteerd zou hebben.

En ja, ik besef dat het een klein iets is. ‘Wat maakt een knuffel van je dochter nou uit, het is fijn en je was toch nog niet begonnen met je hypnose,’ zijn allemaal argumenten die maakten dat ik die knuffel wel zou hebben verwelkomd, dat ik zonder na te denken even had genoten van de aanwezigheid van die heerlijke spring in het veld.

Maar juist die kleine dingen kunnen je in je billen bijten. Juist die kleine momenten van ‘ach, dat kan wel’ leiden ertoe dat je niet meer 100% in je kracht staat, niet meer de volle verantwoordelijkheid neemt.

Ik nam hier eerder zelf een podcast over op, in relatie tot afvallen, maar misschien is deze voor jullie ook leuk om te luisteren. Luister hier de podcast

Zelfsabotage zit in een klein hoekje. Het is niet zo dat je bewust een grote actie uitvoert om jezelf onderuit te halen. Het zijn juist vaak die inimini momentjes. Die hele kleine barstjes. Haarscheurtjes die uiteindelijk ervoor kunnen zorgen dat de hele constructie in elkaar stort. Je hebt vaak niet eens in de gaten wat er gebeurt, totdat je bezig bent en denkt: ‘Hé! Dit is juist wat ik niet wilde! What the elf happened here!?’

Voor mij was dit een superfijne reminder dat ik blijf gaan voor wat ik wil. Dat ik mijn standaard hoog houd. Niet op een vervelende manier, en bewuste flexibiliteit vind ik ook een prima idee, maar er zijn dingen die ik op een bepaalde manier doe. Die keuzes zijn niet voor niets gemaakt, en ik weet dat ik er gelukkig van word als ik het zo doe. En dat de waskamer een half uurtje per dag ‘mijn terrein’ is, is daar een van.

Ik zit nu op die waskamer te schrijven. Ik heb mijn hypnose gedaan en gejournald, en dit verhaal voor jullie moest eruit. Ik sluit zometeen mijn laptop en dan sluip ik naar de slaapkamer, waar ik mijn man soezend zal aantreffen en mijn dochter die waarschijnlijk Netflix kijkt met haar knuffelpanda dicht tegen zich aan. Ze roept dan vast: ‘Mammie!’ en dan kruip ik nog even tegen haar aan. Dan krijg ik die dikke knuffel en dan vindt ze het heerlijk als ze tussen ons in mag liggen – voor zolang ik nog kan liggen, want ik heb weer zin in de komende heerlijke dag.

En ik weet, ik heb echt niks gemist vanmorgen. Sterker nog: alles is perfect zoals het is.

Ik wens je een heerlijke dag!