Je bent geen Disney-prinses
Een poosje geleden zaten we aan tafel, mijn man, mijn dochter en ik. Op één of andere manier kwamen eetgewoonten ter sprake en er was net een onderzoek gepubliceerd dat stelde dat je het zou moeten kunnen doen met drie maaltijden op een dag. Voor mijn man is dat waar. Voor mijzelf is dat zelden waar en mijn dochter… tja, die is zes en hoewel het nog alle kanten op kan, denk ik dat het ook voor haar niet waar is dat ze het redt met drie maaltijden op een dag.
Toch stond het met koeienletters in het nieuws - ik had het zelf voorbij zien komen en manlief dus ook. Ik zag het ook voorbij komen in adviezen van diëtisten en in Facebookgroepen. Terug naar drie keer eten! Dat is het geheim!
Maar wat is nu het beste? Meerdere keren op een dag eten, tot zes keer? Of drie keer? Of binnen een raamwerk van maximaal acht uren?
Ik heb daar een heel simpel antwoord op.
Het ligt aan wat bij jou past.
En dat is het vervelende. Want wat past er bij jou? Waar voel jij je goed bij?
Ik denk dat een heleboel van ons dat in feite niet weten. Dat we niet weten wat ons dient, waar we ons het allerbeste bij voelen. Sterker nog, we zijn zo ‘out of touch’ met onszelf, dat we de oplossingen voor al onze problemen buiten onszelf zoeken. Lukt afvallen niet? Dan helpt het allernieuwste dieet vast wel! Of je moet gewoon je vet laten bevriezen, een maagverkleining of iets anders doen wat nieuw is, wat de redding lijkt voor jou… Allemaal zaken BUITEN JEZELF. Dingen die de buitenkant aanpakken. Dingen die jou moeten redden van je zogenaamd vreselijke lichaam.
En in dit geval bedoel ik met de buitenkant dus alles wat niet in jouw ziel zit, in jouw geest, in jouw essentie. Jouw binnenwereld bestaat uit gedachten en gevoelens, die leiden tot gedrag. De buitenwereld in dezen is wat je doet, wat je eet en ook je lichaam hoort daarbij. Dat is buitenkant. En dat is altijd het eerste waar men mee aan de slag gaat. Met het deel dat je ziet. Daar moet iets aan veranderen, want dat is niet goed. Alsjeblieft, chirurg, diëtist, doe iets met mij waardoor ik me weer goed voel over mezelf.
Het punt is, dat dat Disney prinsessen gedrag is. Of eigenlijk: sprookjesprinsessengedrag. Het fenomeen dat de hulpeloze prinses om wat voor reden dan ook gered moet worden, en dat er een prins langs moet komen om dat te doen.
In dit geval ben jij de hulpeloze prinses en is het dieet, of het vetbevriezingsbedrijf, of de personal trainer, of de afval goere zoals ik 😉 de prins.
Maar zo werkt het niet. Je mag de verantwoordelijkheid voor jouw gezondheid niet in handen leggen van een prins. Tuurlijk, hij mag helpen, maar het begint bij jou. Bij het nemen van de verantwoordelijkheid over jezelf. Over wat je eet. Over wat je doet. Over hoe je denkt. Over wie je bent.
Het nieuwe dieet gaat je niet redden. Vet bevriezen is een ingreep aan de buitenkant, evenals een maagverkleining. Het lost dat wat er in de bovenkamer anders moet niet op.
Ik kan jou niet vertellen wat jij moet doen. Ik kan je informatie geven, ik kan je op weg helpen. Ik kan je terug in contact brengen met jezelf, met wie je werkelijk bent, met wat jij nodig hebt. Ik kan een gids zijn. Dat is waar mijn groepsprogramma om draait: jezelf beter leren kennen, zodat je de keuzes kunt maken die goed zijn voor jou. Zodat je niet langer een prinses bent in een torenkamertje, hopend tot er eindelijk eens een prins (lees: dieet, workout-programma, operatie) komt die jou gaat redden.
Neem het heft in eigen hand en kom in contact met de enige persoon die ertoe doet in dit geval: jij zelf.
En ja, dat is moeilijk. Het zuigt soms om niet gewoon een eenvoudige routebeschrijving te hebben. Uitvinden hoe jij werkt, hoe je in elke situatie net anders werkt, teruggeworpen zijn op jezelf, dat is echt vervelend. Geloof me. Het is een weg met ups en downs, en af en toe een verkeerde afslag. Maar het is wel de enige weg. Die prins kán jou helemaal niet redden. De enige die dat kan, ben je zelf.