Ik heb hier zo lang op gewacht…
‘Ik heb gewacht tot ‘het moment’ kwam.’
En dat moment? Dat kwam nooit.
Een paar weken geleden besloot ik mijn zolder op te ruimen. Die ruimte in ons huis lijkt op de kamer van hoge nood in Harry Potter, het staat er bommetjevol met alles wat in de rest van het huis geen plaats heeft. En ik bedoel letterlijk tot aan het plafond.
Mijn dochter vindt de zolder geweldig, het is altijd een ontdekkingstocht en het oude speelgoed, waar ze eerder niks meer aan vond, is op zolder het einde. Zij hielp me dus met opruimen (lees: was erbij en speelde met vanalles en nogwat), en we vorderden behoorlijk.
Op een gegeven moment kwam ik een herinneringendoos tegen. Oude spulletjes van toen ik nog kind was. Een tripje down ‘memory lane’ en voor mijn dochter een schatkist, want er kwamen onder meer oude stickers van mij tevoorschijn. Van de Troetelberen en van My Little Pony. Stickers die ik koesterde, die ik nooit gebruikt had, omdat ik daar per sé iets moois mee wilde maken. Die stickers bewaarde ik voor die ene speciale tekening, dat ene bijzondere moment. Die keer dat ik er echt voor zou gaan zitten en iets fenomenaals zou creëren.
En hier lagen ze.
Ongebruikt. Niet allemaal even mooi meer, maar de ogen van mijn dochter lichtten op. En ik dacht: ‘Wauw. Die geef ik aan haar, want wat zal zij ervan genieten!’ Mijn dochter heeft dat ‘bewaren voor het perfecte moment’ niet zo, die doet gewoon waar ze zin in heeft wat dat betreft. En ik? Ik vond het een prachtig idee dat zij ervan zou gaan genieten, dat mijn gekoesterde stickers hun ‘purpose’ zouden vervullen in de handen van mijn heerlijke dochter. Ik bedoel, dat is liefde, toch? 😉
Vol eerbied gingen de stickers mee naar beneden. Papiertjes werden opgezocht, stiften en stempels, en op het moment dat de eerste sticker van de ondergrond werd gehaald…
Bleek dat er helemaal geen plak meer aan zat.
Sommigen bleken zelfs door ouderdom vlekken te hebben, die nu pas echt duidelijk te zien werden.
De stickers dwarrelden meteen van elk blaadje waarop ze werden geplakt af, en ik knipperde en liet mijn adem langzaam los.
Waardeloos.
Juist door die stickers te koesteren, door ze te bewaren voor ‘dat ene moment’, had ik ze waardeloos gemaakt. Onbruikbaar.
Ik besefte dat we dit soort dingen vaker doen dan ons lief is.
Hoe vaak laat jij iets liggen omdat je het goed wilt doen, omdat het ‘speciaal’ moet zijn?
Hoe vaak denk je dat jij zelf niet goed genoeg bent om dat ene toffe te doen? Om die stap te zetten in je bedrijf, om jezelf te verwennen met dat ene wat je zo graag wilt hebben, om die stickers waar je zo van houdt ook echt te gebruiken?
Het leven is kort, om even heerlijk met een cliché te gooien. Die stickers, de naaiprojecten die nog liggen (ik heb al sinds ik 10 was de stof, spulletjes en instructies voor twee zeehondjes liggen), de heart-felt mailtjes die ik zo graag wil schrijven en waar ik zelden de tijd voor neem, de verhaalideeën die vast ‘ooit nog wel eens komen’…
Ik heb zo vaak gewacht op ‘het perfecte moment’.
Maar weet je?
Dat komt niet.
Je moet het zelf creëren.
Dus… Wat zijn jouw stickers? Wat ga jij niet langer uitstellen tot het ‘perfecte moment’? Wanneer ga jij echt in het NU leven?
Wat je hierbij kan helpen, is de podcast van Jim Fortin (ik luister zoooo graag naar zijn werk! Hij is ook mijn mentor, ik zit al meer dan een jaar in zijn coachingsprogramma TCP). In de aflevering die ik vandaag deel, vertelt hij over de ware reden waarom je nooit genoeg tijd hebt om te doen wat je wilt doen. Luister snel en wie weet wat voor krachtige keuzes je vanaf nu gaat maken! Veel plezier!