Waar wacht jij op?

Gisterochtend deed ik mijn buikspieroefeningen. Ik heb daar sinds een paar weken een app voor – sinds ik er klaar mee was dat ik zoveel buik had in verhouding tot de rest van mij, hahaha. Op de eerste dag van die 5 minuten buikspieroefeningen merkte ik dat de tijd tussen de oefeningen goed was, behalve voor de laatste. Alle oefeningen waren op je rug, maar die laatste was ‘planking’, op je buik. En de paar tellen die ik had om om te draaien, een goede plek op mijn matje te zoeken en mezelf ook nog eens in die houding te manoeuvreren, was niet genoeg. Dus stelde ik die tussentijd in op iets langers (dat kon gelukkig) zodat ik de volle 30 seconden kon planken. 

Yep, heel die-hard van mij 😉

Maar terug naar gisterochtend… Ik deed de oefeningen, en ineens realiseerde ik me dat ik voor al die andere oefeningen zat te wachten ‘tot ik mocht beginnen’. Met een snelle blik op mijn schermpje wist ik al welke oefening het was, en dan had ik nog een seconde of 6 dat ik zat te niksen om er ook daadwerkelijk mee te beginnen. 

En eigenlijk irriteerde het me een beetje dat ik zat te wachten, dat ik mijn ‘kostbare tijd verspilde’. 

Belachelijk!!

Want ik deed het helemaal zelf. Ik wachtte op een begin-belletje, maar waarom eigenlijk? Ik kon toch gewoon vast beginnen en dan doorgaan tot het eind-belletje? Leverde me ook nog eens meer buikspieroefening en dus meer kracht en training op. Daarnaast: ik had die tijd zelf ingesteld. Het was mijn eigen keuze om zo lang te ‘moeten’ wachten.

Toen dat kwartje viel, had ik ineens een enorme shift in mijn denken. Hoe vaak wachten we op het juiste moment? Hoe vaak wachten we tot een ander ons toestemming geeft om iets te doen of te veranderen, hoe vaak willen we een ‘clean break moment’ zoals 1 januari of aanstaande maandag om iets te gaan doen?

Een vriend van mij vecht al een paar jaar tegen kanker. Eergisteren hoorde ik dat hij ontslagen is uit het ziekenhuis, omdat de artsen niets meer voor hem kunnen doen. Hij is in een ambulance naar huis gebracht, om de tijd die hij nog heeft door te brengen met zijn vriendin, die niet van zijn zijde wijkt.

Zij is een maand of drie zwanger – hij heeft haar ten huwelijk gevraagd toen ze samen het kindje erkenden een paar weken geleden. Hoe lang hun geluk zou duren? Hoe lang hij zou kunnen genieten van hun kindje? Een jaar, twee misschien? Een paar maanden, of misschien zelfs min drie maanden? Min zes…? Ze wisten het niet, weten het nog steeds niet.

Maar elke stap is weloverwogen genomen. Ze wilden niet wachten op een ‘misschien’, op een ‘als het beter gaat’ of ‘als er tijd is’. Ik ben zo ongelooflijk trots op ze. Die ongelooflijke, bitterzoete vastberadenheid om hun liefde te vieren, om toch een toekomst te scheppen ondanks alles, die geeft me kippenvel en af en toe schieten de tranen in mijn ogen. Die kracht, die prachtige energie van alles doen wat je kunt, NU, omdat dat alles is wat je hebt…

Waar wacht jij nog op? Wiens toestemming heb je nodig? Wat moet er in de toekomst gebeuren voordat jij kiest voor jezelf? Wanneer kies jij jouw toekomst?

Alles wat we hebben is NU. En als je jouw LATER zelf in de hand wilt hebben – voor zover dat gaat – zonder spijt en ‘wat als’-vragen, dan mag je NU in beweging komen.

Dus wat doe jij VANDAAG om je MORGEN beter te maken?

En misschien zelfs om iemand anders’ morgen beter te maken?